ดินสอกับยางลบ

มีดินสอที่เขียนอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่แท่งหนึ่ง และก็มียางลบที่ลบอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่ก้อนหนึ่ง

ดินสอแท่งนั้นเป็นเพื่อนกับยางลบก้อนนั้น
ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกันทำอะไรด้วยกัน
หน้าที่ของดินสอก็คือเขียน มันจึงเขียนทุกที่ทุกอย่างเสมอตลอดเวลาที่อยู่กับยางลบ
หน้าที่ของยางลบก็คือลบ มันจึงลบทุกอย่างที่ดินสอเขียนทุกที่ทุกเวลา

เวลาผ่านไปนานหลายสิบปี
ทุกอย่างก็ยังดำเนินเหมือนเดิมเรื่อยมา จนกระทั่ง
ดินสอเอ่ยกับยางลบว่า เรากับนายคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว
ยางลบจึงถามว่า ทำไมล่ะ
ดินสอจึงตอบกลับไปว่า ก็เราเขียน นายลบแล้วมันก็ไม่เหลืออะไรเลย
ยางลบจึงเถียงว่า เราทำตามหน้าที่ของเรา เราไม่ผิดนะ
แต่สุดท้าย ทั้งคู่ก็ต้องแยกทางกัน.........

ดินสอพอแยกทางกับยางลบ
มันก็ดีใจที่สามารถเขียนอะไรได้ตามใจมัน
แต่พอเวลาผ่านไป......มันเริ่มเขียนผิด
ข้อความที่สวยๆ ที่มันเคยเขียนได้.....ก็สกปรกมีแต่รอยขีดทิ้งเต็มไปหมด....
ถึงตอนนี้.....มันคิดถึงยางลบจับใจ

ฝ่ายยางลบพอแยกทางกับดินสอ มันก็ดีใจที่ตัวมันไม่ต้องเปรอะเปื้อนอีกต่อไป
แต่...พอเวลาผ่านไป..มันกลับใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า....เพราะไม่มีอะไรให้ลบ... มันคิดถึงดินสอจับใจ

ทั้งคู่จึงกลับมาอยู่ด้วยกันใหม่
คราวนี้ดินสอเขียนน้อยลง เขียนแต่สิ่งทีดีๆ
ส่วนยางลบ ก็ลบเฉพาะที่ดินสอเขียนผิดเท่านั้น

ถ้าเปรียบการเขียนเป็นการจำ
ดินสอในตอนแรกก็จำทุกเรื่องทั้งดีและไม่ดี
แต่พอหลังจากเกิดเหตุการณ์การแยกทางกันกับยางลบ มันก็เริ่มที่จะหัดเลือกจำแต่สิ่งที่ดีๆ

ส่วนการลบเปรียบเหมือนเป็นการลืม
ยางลบในตอนแรกก็ลืมทุกสิ่ง ทุกอย่างทั้งดีและไม่ดี
แต่ตอนหลังมันเลือกที่จะลืมแต่เรื่องไม่ดี ซึ่งนั่นคือการให้อภัยนั่นเอง

ฉะนั้นถ้าเปรียบการเดินทางของทั้งคู่ดุจมิตรภาพ
การจำแต่สิ่งดีๆ และยอมรับที่จะลืมหรือให้อภัยในสิ่งที่อาจจะผิดพลาดได้บ้าง มิตรภาพย่อมอยู่ ได้นานเท่านาน...